Het verhaal van de verdwenen paaseieren. Er was eens een moeder die twee zakjes paaseieren kocht. Deze moeder moest bijna ongesteld worden en kreeg HEEL VEEL zin in chocola! Je raad nooit hoe dit verhaal afloopt!
Mijn gedachte kiest een appel, mijn hormonen kiezen chocola. Ik verwacht een goede samenwerking.
Als je er eenmaal aan begint dan is het einde zoek. Bij mij was het einde snel gevonden, dat was namelijk gewoon het lege zakje. Maar het moment dat hieraan vooraf ging is veel spannender dan het uiteindelijk lege zakje. De paaseieren kocht ik voor mijn kinderen, de jongste mocht een zakje uitkiezen voor zichzelf en voor haar broer. Voor mijzelf zijn al die paaseieren helemaal niet goed, dus ik begin er ook niet aan. Iets met discipline.
De volgende dag is aangebroken, mijn kinderen zitten op school en ik heb lekkere trek. Ik voel dat mijn energie getrokken wordt naar de lade waar de paaseieren liggen. Nee Les, afblijven, die zijn niet van jou maar voor je kinderen! Ik neem verstandig een appel. Maar die appel voldoet niet helemaal aan de eisen die mijn hormonen momenteel stellen. Stiekem hoop ik op een goede samenwerking, maar mijn lichaam spreekt teveel verschillende talen en ik voel het, dit wordt geen goede samenwerking. Langzaam loop ik naar de keuken en sta ik geheimzinnig naast de lade waar de paaseieren liggen. Twijfelend denk ik nog een momentje na, want héél eerlijk, dit kan ik niet maken… toch?
Het verhaal van schaamte en veel zin in (alle) paaseieren!
Ik trok vol schaamte de lade open en bekeek al mijn andere opties. De paaseieren zijn van mijn kinderen dus ik eet wel iets anders. Welke andere opties had ik precies in gedachte? Er scheen een fel licht vanuit de lade, zo een aureool boven de paaseieren. Liefde op het eerste gezicht! De paaseieren hadden dezelfde aura als ik, er zat gewoon niks anders meer op. Ik voelde me helemaal content met het idee dat ik er een paar zou opeten, als er een aantal missen valt het niet zo op.
Helaas precies wat ik al verwachte, er was geen enkele vorm van een goede samenwerking tussen mijn lichaam en mij. Ergens op weg naar de lade ben ik mijn discipline verloren en heb ik het hele zakje paaseieren leeg gegeten. Wat ben ik ook een trut.
Het bewijsmateriaal moest vernietigd worden, en snel!
Dan was het nu het moment om ervoor te zorgen dat niemand dit te weten zou komen. Noodplan: snel nieuwe paaseieren kopen en in de lade leggen. Mijn leed heb ik gedeeld bij de kassière van de supermarkt en zo bleek dat ik niet de enige moeder ben die deze streken heeft. Na mijn bezoek aan de supermarkt heb ik mijn dochter uit school gehaald. ”Gaan we vandaag niet naar de winkel?” ”Nee, mama is al geweest.” Ik begin een beetje te zweten. Straks duikt ze met haar hoofd in de boodschappentas om te kijken wat ik gekocht heb. Bij thuiskomst rent ze naar boven om zich te verkleden en ik leg snel het nieuwe zakje paaseieren in de lade. Het verhaal van de verdwenen paaseieren liep gelukkig goed af.
”Mama, mag ik een paasei?”
”Tuurlijk schat, geniet ervan!”
Paaseieren worden hier met liefde gegeten door mijn dochter. Over het avondeten spreken we maar niet. Lees hier mijn tactiek en de strijd tijdens het avondeten tussen mij en mijn dochter met een vleug sarcasme. Wat heb jij opgegeten van je kinderen en hoe heb je dat opgelost zodat het niet zou opvallen?
Photo by Annie Spratt on Unsplash
[…] Het vinden van een man is blijkbaar net zo simpel als het vinden van paaseieren. Ik kan me nog een hilarische situatie herinneren met paaseieren, deze kan je hier lezen. […]
Wahahahaha vast een hele leuke caissière 😊
Nou en of! Haha!