Nou daar is het hoor! Een blog over het thuisonderwijs. Als je de afgelopen weken gelukkig in je noppies zat en dankbaar geweest bent met de hoeveelheid extra tijd die je met je kinderen mocht doorbrengen als juf, klik dan maar weer weg.
Dan gaat dit artikel nu verder voor de mensen waarvan de noppies minder lekker zaten en die niet konden wachten totdat de scholen weer open gingen, zoals ik! Op mijn cv staat een heleboel, maar niets wat te maken heeft met de rol van een leerkracht.
Vliegende potloden, ingekleurde gummen en gescheurde werkjes.
Luidde noodkreten, frustratie en onzekerheid. Dit zijn toch wel de steekwoorden als ik de afgelopen weken moet omschrijven. Er zaten ook absoluut goede dagen tussen hoor. Maar over het algemeen, was het gewoon shit. Het contrast thuis was groot. Aan de ene kant van de tafel zat mijn puber te groep achten. Aan de andere kant van de tafel zat mijn dochter te groep vieren. (Ja, deze juf heeft tijdens het thuisonderwijs besloten dat dit werkwoorden zijn geworden.)
Het ene kind werkte zelfstandig en hoefde ik in principe alleen het werk van na te kijken. Het andere kind had veel motivatie, stimulatie en instructie nodig. Lees; ik zat aan mijn stoel gekluisterd en op alle momenten dat ik wegliep waren de vogels die buiten vlogen belangrijker, of het losse draadje wat aan een mouw hing, of de plaatjes op het potlood.
Het uiterlijk vertoon was de schaduw van de oplopende emotie.
Met de wallen onder mijn ogen en de moed en lood gezakt tot in mijn sloffen begonnen we elke ochtend weer ”fris” de dag. Al twijfelde ik wat ondertussen de definitie van fris was. Ik zorgde ervoor dat ik mezelf ’s ochtends had opgefrist, zoals elke dag, zodat we er weer lekker tegenaan konden! Maar het uiterlijk vertoon was de schaduw van de oplopende emotie. Ik wilde er helemaal niet lekker tegenaan gaan. Het werk wat van mij verwacht werd maakte mij in geen enkel opzicht gelukkig.
Om 08:00 kwamen de online berichten van school binnen en begon mijn hart extra te kloppen van de spanning. En dan moet ik lachend denken aan de moeders die hebben genoten van de lockdown. Sorry, jullie hadden al weg geklikt, maar toch nog één ding. Jullie genoten van extra tijd met de kinderen en vonden het heerlijk om te onderwijzen. Die superkracht hebben jullie! Super knap! Blegh… ja ik ben jaloers.
Alles voor de kinderen en niks voor mama, behalve tranen.
Nu de scholen weer open zijn en ik nu alleen thuis ben van 08:30 tot 14:00 merk ik pas hoeveel ik ingeleverd heb de laatste weken. Mijn eigen werk, hobby’s, sociale leven en rustmomenten. Alles was eigenlijk prima in balans. En toen werd ik juf. Voor mijn kinderen zette ik (onder dwang van de overheid) mijn privé leven opzij om ze die weken door te slepen. Helaas niet lachend maar jankend. Ik heb wat af gejankt. ” Gaat het mam? ” Ja schat, het gaat perfect, het is 09:00 en ik zie het nu al niet meer zitten.
Het sarcasme level zat lekker hoog. Achteraf denk ik, eigenlijk is het voor het kind toch ook niet leuk om je moeder zo te zien?! Thuisonderwijs krijgt een vervelende lading op deze manier. Maar hou het maar eens tegen. Hiermee hebben we geleerd dat we onze emoties mogen laten zien, we dingen moeilijk mogen vinden en dat erover praten helpt! Of even schelden, helpt soms ook.
Wij hadden het als ouder zwaar, maar laten we het kind niet vergeten!
Even naar de andere kant van de gefrustreerde ouder. Het gefrustreerde kind. Het kind wat niet meer naar school kon, bijna geen vriendjes meer zag en de juf mistte. De sociale druk in de klas werd gemist. De sociale druk stimuleert je om je werk te maken. Zonder die druk heb je veel zelfdiscipline nodig. Die van mij heeft dat niet altijd. Dan moet je het hebben van je moeder. De hele dag zit ze aan je kop te zeuren en begrijpt zij niet waarom jij iets niet snapt.
Wanneer je als kind EINDELIJK klaar bent met je schoolwerk, wil je een spelletje doen, of lekker naar buiten. Wéér ben je op je moeder aangewezen want alleen spelen is niet gezellig. Diezelfde moeder kookt ’s avonds voor je, zit je er tijdens het eten WEER mee aan tafel. Ik zou mijn moeder helemaal zat zijn aan het einde van de dag, al flink veel eerder trouwens. Op en top vermoeid en gefrustreerd zaten we met elkaar ’s avonds op de bank en hoorden we een passend liedje op de radio… ”Gelukkig hangt de liefdeeeee in de lucht”.
#okdoei.
Foto door Prateek Katyal op Unsplash
Ik zeg..geef t een plekje🤣🤣
Er is niks irritanter dan een leraar zonder kinderen diebweet hoe je op moet voeden..uh ik bedoel een ouder die ineens moet weten hoe je les moet geven
Precies! Het is, naast de momenten die goed gaan, gewoon pittig. Voor iedereen.